Ik word misselijk van je

In de top tien van meest voorkomende redenen om het uit te maken zal ‘Ik word misselijk van je’ vast niet prijken. Toch was dat de achterliggende reden van het verbreken van de relatie tussen mij en B. Hij absorbeerde jaren lang alles wat er in mijn hoofd omging. Hij wilde niets liever dan mijn oude dagboeken lezen. Hij kende mijn verlangen naar rust, naar stabiliteit en naar heel veel mij toebehorend geluk, maar uiteindelijk bleek zijn hoofd en vooral zijn maag niet opgewassen tegen de gebeurtenissen in mijn leven.

Wij konden geen afstand van elkaar nemen. Het was alles of niets. Hij overvoerde zichzelf met mij en mijn leven en toen hij verzadigd was ging hij toch nog even door: Tot hij er bijna van moest kotsen. Juist op het moment dat ik hem zo nodig had – en ja, toen kon hij het niet meer opbrengen. Gek genoeg gaf me dat zoveel kracht dat ik hem keihard van mij af duwde. Na een klassiek concert in Vredenburg, waar we met vrienden waren om zijn verjaardag te vieren, dronken we in theatercafé De Bastaard nog even een biertje. En daar gebeurde het: twee dagen eerder had hij gezegd dat hij misselijk werd van mij, van mijn problemen. En toen ik hem van me afduwde zei hij dat hij heel veel van me hield. Maar daar in de kroeg, daar zag ik temidden van zoveel vertrouwde gezichten ineens de felblinkende waarheid in het gezicht van mijn geliefde: hij hield niet meer van mij. Hij werd niet misselijk van mijn verleden, hij durfde me er juist niet om te verlaten. En dat maakte me furieus. Ik was geen slachtoffer, hier was iemand bezig om haar leven op te bouwen. Medelijden is dan iets wat je helemaal niet kunt gebruiken.

Ik ontplofte zoals ik nooit eerder en later ook nooit meer ben ontploft. Ik stond 10 centimeter hoger op mijn benen dan normaliter. ‘Jij houdt niet meer van me, maar je durft het gewoon niet te zeggen!’ riep ik door de Bastaard heen. ‘En uit medelijden blijf je bij me, je vind me zielig!’ wierp ik hem toe. ‘Niet doen, riep hij vervolgens. ‘Laat je niet zo gaan’. Het maakte me alleen maar bozer. Hier voor me stond iemand van wie ik zielsveel had gehouden. ‘Je hebt me overvoerd met aandacht, je wilde niets liever dan alles van me weten, en nu, nu ik uit het dal krabbel, nu is het ineens genoeg!’. Het leek alsof de muziek werd stilgezet. Alsof iedereen een stap naar achteren zette. ‘Je maakt jezelf belachelijk’ zei hij, ‘hou op hiermee’. Dat was de druppel. ‘Ik wil je nooit meer zien’, zei ik. Hij holde de kroeg uit.

Twee jaar later zit hij ineens bij me aan de bar, het zelfde café. Hij vertelt over zijn relatie. ‘Heb jij dat ook, als je terugkijkt, dat je ineens ziet hoe goed wij het hadden?’, zegt hij plompverloren. ‘Wat bedoel je’, zeg ik verbaasd. ‘Nou, ik dacht altijd dat wij zoveel ruzie hadden, maar nu ik een relatie met haar heb, zie ik hoe goed wij het hadden. Zij zuigt me helemaal uit, ik heb soms haast geen energie meer. En ik denk dat ik op haar hetzelfde effect heb’. Ik spoel de glazen aandachtig. ‘Wij hadden wél heel veel ruzie, en dat viel niet mee’, zeg ik. ‘We lieten elkaar niet los, gaven elkaar geen ruimte, en dat veroorzaakte hele heftige ruzies’. Hij kijkt me peinzend aan. ‘Maar hoe is dat nu dan, heb jij nu geen heftige ruzies dan?’ Ik kijk hem aan. ‘Nee, dat hebben we niet. We laten elkaar zijn, dat is eigenlijk het belangrijkste’. ‘Maar hoe komt het dan dat ik dat niet kan? Hoe kan het dat jij wel hebt geleerd van onze relatie en ik niet?’ Hij speelt wat met een bierviltje dat op de bar ligt.

Ik vertel hem dat ik na onze relatie wist dat ik nooit meer zover wilde gaan. Dat ik niet meer wilde versmelten op alle vlakken met iemand anders. Dat ik me zelfs had verzoend met de idee dat ik slechts lovers, en geen everlasting relationship zou hebben: liever dat dan nog een keer een symbiotische, alles verslindende relatie te hebben. En dat ik nu, in de relatie met mijn lief, zag dat je geen verlengstuk bent van de ander en niet verantwoordelijk kunt zijn voor het geluk van die ander. Hij staat op en pakt heel even mijn hand vast. ‘Ik weet niet hoe het verder gaat, maar ik weet wel dat het goed is dat je dit allemaal tegen me hebt gezegd’. Ik zwijg.
‘Het ga je goed Daan’. ‘ Ja, jou ook’, zeg ik tegen hem. Hij loopt langzaam de kroeg uit. Het laatste dat ik van hem zie is zijn gebogen rug.

Je moet er zelf alles aan doen om dat rugzakje met zorgen wat leger te maken. Een ander kan dat niet voor je doen. Door het lot van een ander aan dat van jou te koppelen kun je samen verdrinken. Of er op zijn minst kotsmisselijk van worden. Het is nu alweer jaren later. Soms google ik nog wel eens op zijn naam. Want ondanks alles hoop ik dat hij nu ook echt gelukkig is. Net alsof ik dat op het internet kan achterhalen. Wat een illusie. Alsof er ooit uit al mijn gegoogle het volgende naar boven zou komen: JA DAAN IK BEN NU ECHT GELUKKIG.