Evelien Tonkens roept driewerf hoera voor de voltijds werkende moeder.
‘Elk kind heeft er eigenlijk recht op’, schrijft zij in de Volkskrant die op Internationale Vrouwendag verscheen.
Ik geloof in de keuzevrijheid van mensen, man of vrouw. Kinderen hebben die vrijheid echter nog niet. Ik geloof inderdaad dat het geluksgevoel van een kind groter is als zijn moeder dat ook is, dan wanneer dat niet het geval is. Maar wáár die moeder staat: achter het aanrecht, deeltijd achter de balie of voltijds achter haar bureau: dat is toch echt de keuze van die moeder zelf en geen recht van het kind. Beter een gelukkige huisvrouw dan een ongelukkige carrierevrouw.
De mantra: ik ben een gelukkige moeder als ik werk en mijn kind dus ook lijkt op het afkopen van het schuldgevoel. Werk! En zeur niet. Kinderen passen zich wel aan: als je de zorg maar goed geregeld hebt. Liefst samen, maar als dat niet lukt en je wilt toch werken: zorg dan voor een goed vangnet. Dat is niet makkelijk in dit land, waar werkgevers niet verplicht zijn het verzoek van mannen in te willigen om hun fulltime baan in vier dagen te vervullen. En waar dezelfde werkgever niet verplicht is om bij te dragen in de kosten van de kinderopvang. En waar je met een zuur gezicht aangekeken wordt door collega’s als je je zieke kind van school op haalt. So be it.Geef niet op.
En dan die werkende vader, een term die tot een jaar geleden nooit gebezigd werd. Tonkens vraagt zich af waarom de werkende moeder altijd de volle laag krijgt, en nooit de meestal voltijds werkende vader. Waarom? Omdat veranderingen heel langzaam gaan. Niet alleen mannen veranderen heel langzaam: ook vrouwen houden nog steeds vast aan hun Grote Verantwoordelijkheidsgevoel: wie anders dan zij kunnen de kinderen troosten/aankleden/opvangen? Naast het aanpakken van de vaders en de werkgevers (het is te makkelijk om te zeggen dat sommige banen niet deeltijd kunnen als het tegendeel bewezen is) moeten moeders de zorg voor hun kinderen uit handen durven geven. Als ze tenminste willen gaan werken. Voor jezelf opkomen, dat is het recht waar een kind pas echt iets aan heeft.
Voordaan, 10 maart 2006
wat gedachte van http://www.volkskrantblog.nl/pub/blogs/entry.php?id=37987
Eens motek, mee eens. Is natuurlijk helemaal bezopen dat mensen zich zo onttrekken aan hun plicht. Ik las laatst een uitspraak: hoe kan het dat vrouwen in Blijf van mijn lijfhuizen opgevangen worden terwijl de man in kwestie gewoon in zijn huis mag blijven zitten? Ook vluchten sommige mensen (voor het merendeel mannen ) de anonimiteit in, torenhoge schulden achterlantend die op de conto van de vrouw neerkomen. Dat is ook schandelijk. Maar daar gaat het hier nu niet over. Volgende keer ok ;-)))
Voordaan 11 maart 2006 14:07
voor wie het treft met de ex is het mooi, voor wie het niet treft krijgt te maken met een moeilijk te traceren ex die oftewel nergens ingeschreven wil staan oftewel z’n eigen situatie dusdanig neerzet dat er ook geen loonbeslag kan plaatsvinden…exen kunnen soms heel slim zijn…de andere partij die de kinderen verzorgt blijft een makkelijk slachtoffer qua wetgeving en qua perspectief…ik vind persoonlijk dat alleenverzorgende ouders het rècht horen te hebben op een VRIJE keus om de betaalde arbeidsmarkt op te gaan…
Dank je Motek, voor deze meer dan aanvulling. De discussie wordt voornamelijk gevoerd met de idee dat alles gewoon goed blijft gaan, vooral qua gezondheid dan. Laat bovenstaande dan nog meer een pleidooi zijn voor het verdraaid goed organiseren van een vangnet. Desondanks doet het niets af aan het feit dat de combinatie werk en kinderen een kwestie van twee ouders is. De ex in jouw voorbeeld is dan wel ex-echtgenoot, maar exvader kan hij nooit worden en daar mag hij op aangesproken worden. Tot in den treure!
er was eens….een bijstands-moeder met een gehandicapt kind en een niet gehandicapt kind…die overeind moest blijven ivm inlopen van vaste lasten,een stalkende ex en eigen gezondheid die achteruitging…zij had geen keuze-vrijheid ivm kunnen werken echter moest, volgens de regelgeving en na dreigingde brieven over op hande zijnde sancties solliciteren. Geen werk, extra belasting, politie deed niets aan stalkende ex, kinderen zagen een huilende moeder steeds meer afglijden; uiteindelijk zwaar overspannen.
Alleenstaande moeder kreeg hulp, ruggesteun, via steunpunt; hakken in het zand methodiek; alles of niks. Duurde , procedure, bijna 3 jaar, eer men in het Hoger Beroep meervoudige kamer, vertelde dat dit nou eenmaal de wet was.
maw…wie kan werken is vrij om te gaan werken, wie als alleenverzorgende ouder, op basis van een uitkering, tòch de kinderen een rustige basis wil blijven geven, krijgt volgens de wet geen toestemming…
Voor jezelf opkomenin dat geval wordt afgestraft via het inkomen; korting. Omdat, zo men vertelt, de kinder-opvang een voorliggende voorziening is..
De kinderen die momenteel "ontspoord" zijn komen grotendeels uit gezinnen die door de geldverslindende JeugdZorg niet meer dan een kruisje waren op de subsidie-lijst…
De vrouw in questie werd geholpen, hoevelen zijn er niet die die druk van boven àf niet meer aankunnen?
Toedels…ik ga aan een bakkie koffie 🙂
Ja, Voordaan, mooi geschreven! Ik ben ook al een tijdje bezig met het lezen en herlezen van dikke rapporten en een proefschrift van ruim 10 jaar geleden omdat ik met de laatste publicaties tegen een paar dingen aanloop. Komt nog. Er mogen wat mij betreft wel wat meer van dit soort verhalen komen! Het blijft me te stil…
Dank voor de reacties. Jacob, wat goed. Die ervaring hebben wij ook. Altijd goed blijven afstemmen. En heel blij zijn met goede oppassen en opvang…
balance of life – als je maar op je kinderen en hun reacties blijft letten is bijna elke opvang ook langduriger verantwoord. Opvang en aanspraak is echter wel nodig en man en vrouw zullen beide moeten inleveren en aanpassen. Nooit geen problemen gewhad op basis van deze benadering. Ook het tijdig informeren van onze bazen hielp daarbij!
Ik denk inderdaad dat een stevige moeder, die keuzes maakt en er voor gaat, een goed voorbeeld is voor een kind.
Duidelijkheid. Daar houden kinderen van.
Prima stuk
hoera voor Voordaan