Verplicht naar je ouders tijdens de feestdagen. Je schoonmoeder een week bij je over de vloer. Een te innige band met je moeder. Zorgen voor je zieke oude ouders. Pa en ma die zich bemoeien met de opvoeding van je kinderen. Je schoonmoeder die je man maar niet los kan laten.
Ja, hartstikke vervelend, al die lastige ouders en schoonouders. Nog vervelender dat ze zich met je leven bemoeien. Ook IRRITANT dat je verplicht naar gezellige etentjes moet en dat zij een vakantiehuisje boeken voor jullie allemaal samen. Gooi het er maar uit, dochters en zonen, op televisie, in tijdschriften en op dit blog: ouders zijn verschrikkelijk.
Ik lees het overal, en de redacteuren en psychologen lusten er pap van.
Weet je wat nog vervelender is dan zeurende ouders? Dode ouders.
Ik ben dan ook erg blij met mijn schoonouders. Blij dat zij er nog wel zijn. De aanblik van mijn schoonmoeder hand in hand met mijn twee meisjes ontroerde mij dit weekend tot op het bot. Wát een geluk dat er een opa is die de eerste eitjes en bijtjes en bloempjes met ze bekijkt en dát er een oma is die eindeloos uit Peter Rabbit voorleest en met ze knutselt en wandelt. Troost voor de ziel.
Maar wat hád ik het heerlijk gevonden om verplicht met mijn ouders en mijn gezin eieren te zoeken in zo’n afschuwelijk vakantiepark. Met liefde had ik mijn vader in huis genomen, en al dan niet tijdelijk voor hem gezorgd. En mijn moeder had zich met al haar energie mogen bemoeien met het opvoeden van mijn kinderen. Nooit geweten dat je een moeder zo kan missen als je zelf moeder bent. Helaas…Al die ‘lasten’ rondom het hebben van ouders zijn mij helaas ontnomen. Mijn ouders stierven jong. Ik zal er niet over zeuren. Maar mag ik dan heel af en toe even over mijn nek gaan van al die (oproepen voor) zeurverhalen over lastige (schoon-)ouders?
Voordaan, 18 april 2006
Gezellig!! Hij is weer terug!! 🙂 X
ja dat mag je.
Alles wat ‘moet’ is nooit leuk. Als het niet spontaan, enz.. is/gaat, hou er dan mee op, zou ik zeggen.
@ Woudje…….
Je betoog raakt me. Op velerlei wijzen.
@ Qabouter: ik had het niet treffender kunnen zeggen!
@ Theodorus: Inderdaad geen gemoraliseer, geen gezeur, wel reacties recht uit het hart. En daar hou ik wel van. Ik hoop het ook anders te doen, maar dat zullen mijn dochters vast ook zeggen later!
@ Trullenhoedster: fijn jouw reactie. koesteren wat je hebt, maar wat er niet is, zal er ook nooit zijn. Wat ik al eerder opmerkte: ik schreef over normalen mensen, niet over psychiatrische ouders of ouders met andere pathologische afwijkingen. Of een gebrek aan liefde. Ook dat kan wederzijds zijn trouwens…
@ Allen: dank voor het zo massaal reageren!
bloedband is inderdaad een zeur rubriek
Lastige ouders vragen om een uitgekiend moordplan. Zoek met Google voor creative suggesties.
Ik zie hier een zinniger discussie over familie-zaken dan ik ooit onder bloedband heb gezien. Wellicht doordat bloedband vooral een zeur-rubriek is, wat mensen aantrekt die ook behoefte hebben over familie-perikelen te klagen. En niet de mensen die juist van de andere kant komen.
Dat zoveel mensen reageren zegt veel over het vraagstuk: relatie met ouders. Kan zo verscheiden zijn als mensen verschillen. De meeste reacties vertellen iets over de eigen relaties met ouders. Ik vind ze, gezien voorgaande, alleen herkenbaar. Wat me meegevallen is -op een enkele na- dat er geen gemoraliseer was. Geen normatief opdringerige blogs. Eenieder vertelt zijn eigen verhaal.
Toch kan ik wel stellen als ervaringsdeskndige dat kinderen in een gezin met een bedrijf maar zelden onverdeeld gelukkig zijn (geweest)met hun ouders.
Mijn vader was pas "bereikbaar" toen hij met zijn werk gestopt was, maar dat was wel dertig jaar te laat.
Tenslotte: iedereen zeurt wel, kinderen en ouders, maar het is toch wel een kenmerk van de ouderwordende mens dat ze zich snel (ook door de maatschappij) tekort gedaan voelen, kleine materialistisch hebbelijkheden gaan vertonen, kinderen nogal eens met schuldgevoelens opzadelen en geleidelijk in een klein wereldje terugvallen en daardoor niet veel belangstelling meer tonen. Ik hoop het anders te doen.
@Voordaan: Er is al een hoop gereageerd, ik ben een beetje laat. Ik ben het met je eens dat mensen niet te veel moeten zeuren, want ze weten niet wat ze hebben: Straks is het te laat…. Maar er zijn natuurlijk ook echt vervelende ouders. Niet alleen als ze oud zijn, trouwens.
Mijn schoonvader nooit gekend, mijn schoonmoeder is op zich een schatje, maar altijd als je haar ziet vraagt ze: wanneer kom je weer? En dat gaat enorm op de zenuwen werken, kan ik je vertellen.
Mijn eigen ouders wonen ver weg, zie ze niet zo vaak maar als we elkaar zien innig contact.
En nee: Niet Tijdens Verplichte Feestdagen (ook geen moederdag, ik ben zelf moeder & doe daar niets aan).
Dus ja, erger je gerust af en toe, mis je eigen ouders (ik ben echt blij dat ik ze nog heb, mijn vader wordt dit jaar 80 & nog zeer gezond van lijf en leden), maar heb wel begrip voor dat er rampgevallen tussen zitten.
@ Daan, treffend (stuk)! En tot de verbeelding sprekende foto. Ik herken de zeurverhalen niet. Ik weet wel dat je zelf een grote rol speelt in de relatie met ouders/ schoonouders.
"Bijzonder geslaagd" een vader die minstens een week voor elke gezinsontmoeting in de stress schoot. In 1980 werd voorgoed de Sint Nicolaasviering beeïndigd want mijn oudste broer wilde die avond over zijn bedrijf praten. Nogal overdreven als twee mannen elkaar dagelijks over dat bedrijf spraken. Voorafgaand aan de uitvaart van mijn moeder kreeg ik een telefoontje dat ik met mijn auto niet in de stoet vòòr die van mijn broer mocht rijden want dat zou gesodemieter veroorzaken. O ja..? Tijdens de uitvaart van mijn vader schitterden er twee door absentie, had de wel aanwezige voor mij een politieagent compleet met dienstpistool en handboeien geregeld. Ook nog het op dit blog stalkende familielid wat vond dat ik aan nestbevuiling deed terwijl die me in het verleden publiekelijk lynchtte op zijn website, in zoekmachines, mailtjes stuurde naar mijn advocaat, de reputatie van mijn allerbeste vriend probeerde te beschadigen.
Familie ’t allergrootste goed in een mensenleven. Kerstmis 1975 logeerden mijn ouders en ik in Hotel Boekelo in Boekelo. Ùrenlang heb ik mijn vader uitgelegd dat het fout was gegaan, dat er alleen nog maar iets was te redden als er gezinstherapie zou komen wat feitelijk onmogelijk was omdat we allemaal al redelijk lang de deur uit waren. Mijn moeder was het volledig met me eens, mijn vader wilde het niet want het zou de erkenning van zijn incompetentie zijn. Zo lang ouders leven is er tussen kinderen dingen uit te praten. Moeten die ouders dat uitpraten wel kunnen en willen.
Voordaan, je hebt te vroeg je ouders verloren. Dat is uiterst smartelijk. Je zult nòòit weten hoeveel leed je daardoor is bespaard gebleven. Ouders, familie, is zo persoonlijk, er is niet generaliserend over te spreken. Morgen is het negenennegentig jaar geleden dat mijn moeder werd geboren, hoeveel van haar vier kinderen zullen morgen aan haar denken? De dag erop word ik zevenenvijftig? Hoeveel familiefelicitaties zal ik ontvangen? Nul!!! Sorry Voordaan, soms zijn dode ouders ècht een zegen…
PS:
intussen alles met liefde en mededogen….
… anders kan namelijk ik niet…
Niemand haat… het is de onmacht van …
… het omgaan met (ver)(nieuw)(de)(familie)(constellaties)…
Je maakt wel wat los….
precies
ik ben een hele oude ouder, ik ben er altijd en bijna alles kan en mag en ik bemoei me met mijn kroost en kleinkroost zo weinig en zo veel als ze dat leuk vinden
@Christina
… je leest met je ‘linkeroog’…
@Voordaan
… met excuus (hierboven), je dient hier ‘zuiver’ op te reageren…
… want zelfs…
Uit de ‘haat’ die ik heb jegens mijn ex, mis ik mijn ‘schoonouders’, waarvan een intussen ‘hier niet meer is’….
… zij werden voor het eerst Opa en Oma, door ons… ik zal het nooit vergeten toen we het vertelden…
… de hele ‘familie’ is intussen voor mij verdwenen…
… die ’tijdens mijn tijd verdween’ is nog wel bij mij…
… en de ‘familie’ weet het…
Het is zoet, soms wrang en vaak zuur….
Familie heb je……. koud en warm……. los van ‘schoon’ en ‘nest(vervuilers)’…
… ’t is wat….
In de hoop dat een ieder hier wat ‘doorheen’ kan lezen…
oké Daan, en niet te vaak over je nek gaan hè. Dat geeft maar rommel.
groet T
Gooi het er maar uit Daan!! Ik zal niet zeuren over mijn ouders, want hoe oud ze ook zijn, ze hebben altijd voor me klaargestaan en dat doen ze nog steeds. Zoonlief heeft topgrootouders aan ze. Soms denk ik wel eens: misschien gaat het niet helemaal zoals ik wil, maar liever dat dan geen ouders meer. Ze hebben het eeuwige leven niet natuurlijk, maar ik ben erg blij met ze (en ik scheld ook weleens op ze, maar bedenk me dan weer wat een geluk ik heb dat ik dat kan doen). Heel erg goed om iedereen die LAST van zijn ouders heeft, dit eens in te poeieren.
@ Alice: precies! Goed van je dat je er nu van kunt genieten. Soms kan het inderdaad te laat zijn.
@ Croisabel: lief van je… Fotootje komt vast weer terug…
@ Debby: ik schuif de gevoelens van een ander niet aan de kant. Het gaat mij om het gezeur. Op de nadruk op dat eeuwige beeld van die moeder-dochter-schoonmoederband. Niet om het werkelijke leed, dat zou ik nooit terzijde schuiven.
@ Jacob: ja…
@ Grutte Pier: dank…
@ Theodora: jij mag altijd zeuren!
Niet alleen vanwege het ‘je weet niet wat je mist gevoel’ heb je gelijk.
Ok, we zeuren op onze ouders, de opvoeding hebben we zelf nog eens dunnetjes over moeten doen, met of zonder hulp van psychiater.
Maar godsamme mensen zouden toch gelukkiger moeten worden als zij hun energie steken in het verbeteren van de relatie met hun ouders ipv dat gezeur de hele tijd.
Het zeuren op mijn moeder heb ik opgegeven, ik heb aan de relatie gewerkt. Nu ben ik erg tevreden.
En trouwens ze zeuren niet tegen de ouders zelf,
maar de hele omgeving mag het weten terwijl de ouders zelf vaak denken dat er niet veel aan de hand is. Dat is ook jammer. Geef het zeuren op en geniet van wat je wel smaen kunt delen, ik zou zeggen wacht er niet te lang mee, op een dag is het te laat……
Over jouw ouders gesproken… ik mis dat fotootje linksboven best wel!
Daan, ik begrijp je, het moet wrang aanvoelen om al die uitroepen te lezen. Ik denk wel dat Debby het goed zegt, dat het voor sommigen echt te ver gaat. Ik ken iemand met een zeurende schoonmoeder, die steeds vraagt wanneer ze nou gaan trouwen enzo. Maar ik zie je punt absoluut en vind dat jij heel erg jong was toen je zonder ouders stond!!
heb het nog nooit als een verplichting gevoeld vind het pretig om naar mijn ouders te gaan en dat wordt steeds sterker omdat ze al 73 en 74 zijn
Het verplichte ouderbezoek kan niet anders dan vervelend zijn. Het verplicht oppassen trouwens ook! Ik sluit me aan bij Rami: alles gedoseerd. Is in ons geval niet zo moeilijk aangezien mijn schoonouders net zo’n hekel aan die feestdagen hebben als wijzelf. En dan komt het soms perongeluk voor dat we afspreken tijdens Pasen. oeps, foutje!
Ik ben opgevoed met het vierde gebod: eert uw vader en uw moeder. Heel verschillende mensen, maar beiden zorgzaam, vol plichtsbesef. Ik had geen bijzondere band met hen. Gewone ouder-kind-relatie met ups en downs. Lange tijd kwam ik er graag met mijn kinderen, hun kleinkinderen. Waar ik een hekel aan had waren die verplichte feestdagen. Die verplichte leuk-dagen: sint, kerst, jaarwisseling, pasen, verjaardagen. iet even een paar uurtjes langs dat je elkaar wat te vertellen hebt, maar van die zit-sessies. Zitten, koffie-met, zitten, broodjes-uit-het-vuistje, zitten, toastjes, thee-met, zitten en dineren met vijf gangen en kinderen-zonderzitvlees. Nog erger: zitten in een Valk-restaurant met morsige bediening en overvolle tafel met laf voedsel, naar huis zitten in een auto. Ik kwam er kiloos van aan. Nee, liever afentoe eens langs bij ouders houdt de relatie afwisselend en verrassend. Mijn overheersende beeld van het ouder-contact is ZITTEN !
Er zijn verschrikkelijke ouders die het hun kinderen en schoonkinderen verschrikkelijk moeilijk maken. Er zijn ook kinderen die het hun ouders heel erg moeilijk maken. Daarnaast zijn er mensen die niet weten dat ze goud in handen hebben en blijven emmeren over futiliteiten. Daar heb ik het over.
Ja Voordaan, dat mag je, dat mag je heel erg.
En als ik me weer eens erger aan het irritante gedrag van mijn (schoon)moeder, dan denk ik af en toe even aan jou.
Persoonlijk vind ik het helemaal niks, al die verplichte visites als je eindelijk eens een keertje een paar dagen vrij hebt. Gewoon lekker tussendoor een keertje bij die of gene langswippen of andersom, vaak véél gezelliger !
mijn vader mis ik nog elke dag,
mijn moeder kan ik af en toe missen als kiespijn,
mijn schoonmoeder is dood en daar heb ik geen traan om gelaten,
mijn schoonvader vind ik een vreselijke man en dat ik daar niet meer naar toe hoef is het enige pluspunt van mijn scheiding.
Kortom, de ene ouder is de andere niet. Dat jij je ouders zo jong verloren bent vind ik heel verdrietig voor je, maar er zijn ook afschuwelijke ouders, die je absoluut niet in huis zou nemen als ze hulpbehoevend worden.
Ik snap dat je het weblog Bloedband niet leuk vind. Ga jij af en toe lekker over je nek, ik zeur soms over mijn moeder. Oké?
@grutte gidsvermelding
=Dat doet Voordaan hier ook niet…=
Een waardeoordeel geven over gevoelens van andere mensen las ik er wel uit. Hetzelfde effect had ook anders bereikt kunnen worden.
Je moet ze ‘gelijkmatig’ (wat een woord in dit verband) gedurende het hele jaar koesteren. Niet 48 uur per dag op Tweede Paasdag;-)
Ik heb erover gedacht om eens iets over mijn moeder te schrijven, maar ik vind het niet netjes omdat ze geen weerwoord kan geven.
Ze is mijn moeder; ik ben blij dat ik haar nog wel heb. Laat ik het daarbij houden.
@Christina
Dat doet Voordaan hier ook niet…
… merkwaardige opmerking …
@Voordaan
Mooi…
=Maar mag ik dan heel af en toe even over mijn nek gaan =
Van mij wel, zolang je maar niet jouw gedachten en ideeën daarover aan mij wil opleggen.
Mensen beseffen soms niet wat ze wel hebben. Goed dat je ze met de neus op de feiten drukt.
Leedconcurentie?
Ook ik ben gezegend met schatten van schoonouders. En kan intens genieten van de band die ik zie groeien tussen hun en mijn dochter. Als ik dan wel eens naar de misère van andere luister reliseer ik mij dat we elkaar liggen. Dat is helaas niet iedereen gegeven. Je krijgt ze erbij, en daar moet/mag je het mee doen. Maar voor een ander is die ellende heel reëel. Ik begrijp je betoog, denk ik, en onderschrijf het ook. Maar om de gevoelens van een ander nu zomaar terzijde te schuiven vind ik nogal kort door de bocht…
kun je ze missen he …