Ik zoek mensen die willen praten over het verlies van hun ouder(s). Wat het verlies voor ze betekende, hoe de relatie met hun ouders was, hoe het leven verder ging na het verlies. En over nog zoveel meer.
Ieder jaar verliest 5% van de inwoners van Nederland en België één van zijn ouders. Als je dit omrekent gaat dit jaarlijks om 1,2 miljoen mensen.* Een grote groep.
Over en voor kinderen die hun vader of moeder verliezen wordt veel geschreven. Gelukkig maar, dat is wel eens anders geweest in een tijd dat ook wetenschappers dachten dat kinderen niet konden rouwen.
Over volwassenen wiens ouders dood zijn is echter nog maar heel weinig gepubliceerd. Hope Edelman schreef het boek Zonder moeder, wereldwijd inmiddels een bestseller. Alexander Levy schreef het boek Ik had je nog zoveel willen vragen. Daarnaast is er het boek Verlaat Verdriet van Mieke Ankersmid, over de gevolgen van het op jonge leeftijd verliezen van een ouder. Maar dat is het dan ook wel zo’n beetje, afgezien van de autobiografieën die nu en dan verschijnen, maar waar niet veel aandacht voor is.
Veel mensen die een ouder verliezen zoeken, net als andere nabestaanden, op internet herkenning omdat er binnen de eigen vriendenkring bijvoorbeeld maar weinig mensen zijn die hetzelfde meemaakten. Vaak willen ze hun familie of vrienden daarnaast niet al te veel belasten, want ‘wat moeten zij met mijn verdriet’. Ook zoeken veel mensen lotgenoten die weten wat het is om een ouder te verliezen.
Daarnaast worden boeken vaak verslonden. Echter, een boek met ervaringsverhalen van andere volwassenen die hun vader, moeder of beide ouders verloren, dat is er dus niet. En dat boek wil ik graag schrijven.
Ik wil graag mensen interviewen die op verschillende manieren met het verlies omgaan. De één voert intense gesprekken met broer of zus, de ander gaat naar groepsbijeenkomsten, een derde gaat hardlopen met een vriend en weer iemand anders gaat boetseren of houdt zijn mond. Er zijn zoveel manieren om te rouwen, en juist die diversiteit wil ik benadrukken en uitwerken.
Mocht je mee willen werken aan een interview, wil je me dan mailen:
dewereldisvoordaan@gmail.com
Je gegevens worden vertrouwelijk behandeld. Eventueel kun je je verhaal ook anoniem vertellen, of onder een andere naam.
Het is de bedoeling dat ik in juni ga beginnen met de interviews.
Dank je wel alvast voor je reactie!
* cijfers uit het boek ‘Helpen bij verlies en verdriet’ van dr. Manu Keirse
Dag Reamon,
Wat heftig dat nu ook je moeder is overleden. Ongelooflijk en niet te vatten.
Goed dat je dit op durft te schrijven! Blijf er niet mee rond lopen maar mail me gerust als je wilt. info@daanwesterink.nl
Sterkte! Daan
Ik ben nu 22 en op 21 oktober 2008 heb ik mijn vader verloren aan kanker.
Nu 4 januari 2009 heb ik ook me moeder verloren aan kanker.
Het is gewoon weg niet te begrijpen.
Weet zelf ook geen raad meer wat ik wel of niet moet doen.
Dag Laura, dank voor je reactie! Wil je me mailen? Dan kan ik je meer vertellen. Mailadres: dewereldisvoordaan@gmail.com
Toen ik 6 was is mijn vader gestorven, en 1.5 jaar geleden is mijn stiefvader ook gestorven.
Het is moeilijk te aanvaarden om ze allebei te verliezen, en het is niet gemakkelijk om met 4 totaal andere mensen in 1 huis het te verwerken…
Ik vind het een goed initiatief en ik wil ook wel deelnemen aan het interview
Motek, wil je me mailen? Adres staat in het blog hierboven.
ik "ontvoerde" m’n zieke vader indertijd vanuit Amsterdam naar Heerenveen waar hij nog 3 maanden leefde bij me thuis; uiteindelijk begraven op Friese Bojum, als originele Fries 🙂 toen hij overleed was ik zo blij..ik heb gelachen van geluk zelfs.
mijn moeder werd ziek in Amsterdam en ik zat toen in de bijstand waar ik een aanvraag moest doen voor bijzondere reiskosten…door de termijnen indertijd en het uitblijven van betaling kon ik in de laatste maand niet naar haar toe om bij haar op sterven liggen/overlijden te zijn; bij het hoger beroep vroeg de rechter of de voorlopige voorziening nog gold…ik zei dat dit niet meer nodig was omdat m’n moeder net die vorige week was was overleden en met een beetje geluk, voor de gemeente, ook al opgevreten was door de wormen…(als ik nu terugdenk kan ik het me haast niet voorstellen dat ik dat zei, maar ik was machteloos en geld-loos indertijd ivm stoppen van KGB (berekeningsfoutje zei men later) en de extra kosten LBIO ivm ‘de opname van m’n oudste zoon)
dat was het in het kort 🙂
@ Croisabel: dank je, het moest er gewoon van komen!
Wat een moedig initiatief zeg!! Zoals je zelf al aangeeft is het een onderwerp dat ontzettend moeilijk ligt, het getuigt van moed dat je hieraan wilt beginnen, en dat zal het ook zeker vergen van de mensen die je gaat interviewen. Heel veel sterkte en succes ermee!!!
@ John: Riet Fiddelaers is gepromoveerd op het onderwerp jongeren en rouw, en heeft daar veel over gepubliceerd, als eerste eigenlijk. Het boek http://http://www.rietfiddelaers.nl/product_detail.php?id=33 gaat hierover en is zeer de moeite van het lezen waard. Ik zal er ook aandacht aan besteden. Dank voor je reactie!
Beste Daan,een waanzinnig goed idee van je .Wel heel breed benaderd.Wat dacht je ervan om het bij een specifieke doelgroep te houden.Denk zelf aan een of beide ouders verliezen gedurende de puberteit.Dat is HEFTIG,denk zelfs soms traumaties. Je kunt er in ieder geval heel veel mensen een vette dienst mee bewijzen .Ik zal het boek in ieder geval lezen.Heel veel succes
@ Peter, ik vind het een prachtig onderwerp. Ben daar zelf ook veel mee bezig geweest. Wie weet, volgend boek? Of ga jij het schrijven?
@Daan
Je boek is voor zonen en dochters, dat had ik al direct door hoor. Maar ik ben juist van mening dat enige interviews met ouders die de dood in de ogen zien juist voor die zonen en dochters van groot belang zullen zijn. Cruciaal daarbij is dat het om de juiste interview-vragen gaat. Het gaat erom begrip te kweken voor de dilemma’s waar deze ouders mee worstelen. Zo wordt het voor de zonen en dochters duidelijker waarom bepaalde dingen verkeerd kunnen lopen.
@ Debby: Je commentaar was scherp, maar dat was mijn blog ook, dus no hard feelings, integendeel. Wie de bal kaatst… Ik had er alleen geen reactie op omdat het niet als leedconcurrentie bedoeld was. Ik hou er van als mensen iets doen met hun gevoel. Iets constructiefs. Niet in de zeurfase blijven hangen, hoe comfortabel die ook kan zijn. Uiteindelijk moet je met jezelf verder…Dank voor je woorden.
@ Guus: goed om te lezen dat je met JB plannen hebt om het uit te geven. En erg attent dat je het wilt kopieren. Ik weet hoe ik je kan bereiken, ik mail je, Daan
‘Brieven aan een overleden moeder’ is niet zozeer het verhaal: "Mamma dit had ik je nog willen vertellen en vragen" maar de komisch geschreven verwerking van een absurd verlopen uitvaart waarin vader en oudste zus mijn broer, mijn jongste zus en mij geen enkele ruimte hebben gelaten om onze emotie te uiten. Daar kan geen sprake van als men de middag vòòr de uitvaart wordt gebeld met de mededeling: "Er mag niet worden gehuild of worden gesnikt. Er mag alleen maar een traantje worden weggepinkt, dat hoort zelfs". Aangezien ik momenteel in een aantal uitgeefonderhandelingtrajecten zit, bij één daarvan is ook JB betrokken, mogelijk ook dit boekje na elf jaar nog een kans maakt, weet ik nog niet wanneer ik je het tweede exemplaar -meer exemplaren zijn er niet- ter lening kan geven. In principe kan je het in je research/schrijfperiode een tijdje lenen, desnoods kopieër ik een keer het 50, 60, 70 A4`tjes dubbelzijdig bedrukte boekje een keer voor je.
Wellicht als mosterd na de maaltijd; maar dit vind ik dus een constructief intiatief. Na gisteren e.e.a. nog eens nagelezen en mijn commentaar was wellicht wat scherp. Maar deze bijdrage kan ik dus alleen maar toejuigen. Herkenning zoeken én vinden kan helend zijn. Merken dat je niet alleen bent met je gevoelens en deze ook verwoord zien door anderen kan troost geven.
Ook al was dat niet de strekking van je betoog van je een na laatse bijdrage: In wezen zoeken al die ‘zeurende’ mensen die jij aanhaalde bovengenoemde ook.
Hoi Daan, heel veel succes met je initiatief. Ik heb ze gelukkig nog allebei en voel me nog steeds kind-van. Mijn vader wordt bijna 80 en ik moet er niet aan denken…. Sterkte.
’t Is al meerdere malen gezegd, maar… wat een geweldig goed initiatief! Eigenlijk een ‘groot gemis’ dat hierover nog zo weinig is gepubliceerd…
Daan, succes!
Ik heb mijn beide ouders nog, maar ik vind het een bijzonder initiatief.
Vriendinnen om mij heen verliezen wel hun ouders en ik merk vaak het "stoere" in hun houding. Alsof je niet meer heel hard mag huilen om het feit dat je nooit meer kan vragen hoe je was als kind.
@ Allen: gisteravond was ik aan het werk, vandaar dat ik geen reacties meer heb kunnen lezen. Ontzettend bedankt voor alle opmerkingen en suggesties!
@ Guus: je vraagt of ik aandacht zal besteden aan de opluchting die je kunt voelen nadat iemand is overleden. Het antwoord is: jazeker. De band die je had met ieman is altijd van invloed op het rouwproces. En na een overlijden kunnen diverse hevige gevoelens een rol gaan spelen, waaronder opluchting en boosheid. Wat goed dat je brieven aan haar bent gaan schrijven. Mail je me als je mee wilt werken aan mijn boek? Mailadres staat in het stuk hierboven, ook in mijn infoblok. Groet, Daan
@Solvejg: meid wat denk jij goed met me mee. Er komen ook oproepen op andere plaatsen. Maar ik vond dat ik de aftrap moest doen op mijn eigen blog. Dat snap je vast. En ik wil heel graag benadrukken dat iedereen op zijn eigen wijzen afscheid neemt en rouwt om zijn ouders. Dank voor je woorden!
@ Rami: dank voor je openhartigheid!
@ Beus: Fijn dat je mee wilt werken. Ik neem nog contact met je op.
@ App: grootouders nemen soms een belangrijkere plaats in dan mensen denken. Onvoorwaardelijke liefde, en heel veel tijd maakt de band soms enorm sterk. En dat kun je ook jaaaren later nog missen. Dank je App!
@ Marlis: dank je!
@ Peter V: Dank voor je reactie. Ik weet dat er mensen zijn die juist met dat aspect in gedachten bezig zijn met een boek: hoe bereid ik mijn nabestaanden voor op mijn overlijden. In dit geval gaat het om ouders die weten dat ze doodgaan. Echter, mijn boek gaat daar niet over, hoe mooi het onderwerp ook is. Ik wil nu graag een boek schrijven voor zonen en dochters.
@ Moonfairy: Herkenbaar We mailen!
@ Red: schrijf het! Juist over die woede!
Dat nu net het nieuwe boek van Philip Roth over sterven en de dood verschijnt kan natuurlijk (weer) geen toeval zijn!Wilde zelf ook net stukje schrijven over mijn woede op de dood. Hoe gestructureerd moet de kosmos wel niet zijn.
Het is een gegeven dat als de dingen lopen zoals je hoopt dat je ouders eerst sterven, dan jij en dan je kids
in mijn geval stond ik een jaar na het overlijden van mijn zoontje, bijde kist van mijn vader en 2 jaar later bij de kist van mijn moeder. Wat mij nu vooral opbreekt is dat ik nooit meer kan vragen wat deed ik toen ik zo en zo oud was. succes en ik heb je gemailt kus Moon
Mag ik een welgemeende tip geven: Geef je boek een extra dimensie door ook mensen te interviewen die weten dat ze gaan sterven en manieren zoeken om hun nabestaanden-in-spe daarmee te verzoenen. Deze mensen worden voor zekere dilemma’s geplaatst die niet altijd goed worden aangepakt en later tot problemen kunnen leiden.
@Beus. Eens moeten ze dood. Wat een wonderlijke formulering, ik neem aan dat je bedoelt: Eens gaan ze dood.
goed plan, Daan, succes!
Ik heb gelukkig mijn beide ouders nog en ook mijn vriendin heeft beiden nog levend om zich heen. Maar sinds mijn zesde heb ik geen grootouders meer. Vooral het overlijden van mijn opa van moederskant doet mij op een bepaalde manier tot op de dag van vandaag wat.
Succes Daan!
Natuurlijk verlies je je ouders, maar wanneer?
Ik wil best geinterviewd worden.
Het gebeurde mij 9 en 1 jaar geleden.
Eens moeten ze dood.
Mooi onderzoek.
Het contact met mijn vader was de laatste jaren minimaal; we zagen elkaar maar een paar keer per jaar. Hij was 60 en zat ’s ochtends nog achter zijn borrel in de stoel; hartstilstand. Door het verwaterde contact was het emotioneel allemaal wat minder heftig dan je zou verwachten. Wat wel blijft is het "gemis" en het met plezier terugdenken aan de leuke dingen. Geen bodem voor een goed interview hoor, maar ik wou ’t toch even aan je vertellen…
Heel goed dat je dat gaat onderzoeken Daan. Volgens mij is het wel verstandig er ook een advertentie in een landelijk dagblad over te plaatsen omdat je dan een betere steekproef kunt trekken. Ik denk zeker dat er een groep is die het goed vindt om er over te praten en die dat deels doen juist omdat er zo weinig over geschreven is. Succes!!
Wat zal dat een verdrietig boek worden. Overweeg je ook aandacht te besteden die -een zekere- opluchting voelde nadat zijn/haar ouders waren overleden? De opluchting omdat de persoon vanaf dat moment niet meer werd gekleineerd, eindelijk aan de ontwikkeling van kwaliteiten toe kwam die alsmaar waren onderdrukt. Zomer 1995 schreef ik het boekje ‘Brieven aan een overleden moeder’ Misschien wil ooit nog een uitgever het op de markt brengen.
@ Red: precies, je blijft altijd het kind van..
Bijzonder initiatief. Misschien wordt dan ook duidelijk dat ‘volwassen-zijn’ niet bestaat.
@ Helena: dank je voor je support! Ik ga ook in op de relatie die je met je ouders hebt, en hoe dat en de leeftijd van je ouder(s) al dan niet invloed heeft op de rouw.
Wat een goed idee van je @Voordaan. Het verlies van je (of één van je) ouders als je al volwassen bent wordt denk ik een beetje onderschat door mensen in de maatschappij. Verder ligt het er wel een beetje aan op welke leeftijd iemand sterft.
In ieder geval succes met je interviews, met het schrijven van je boek en alles!!
@ PW :dank je!
@ Janneke: dank voor je suggestie! En natuurlijk voor de zegen! Vleugels…
Titelsuggestie: leven met dode ouders. Ik mail je oproep meteen door naar geschikte kandidaten. Mijn zegen heb je!
Wat bizar om jouw idee te lezen.. Ik heb er zelf vaak over nagedacht namelijk. Ik ben mijn ouders niet verloren, maar mijn ouders wel hun ouders, mijn nichtjes hebben hun ouders verloren, mijn neefjes hebben hun moeder verloren.
Ik wens je succes, ook met de interviews!