De pillen liggen op tafel. Altijd achter de hand gehad, maar eigenlijk nooit in het zicht geweest. Toen zij nog leefde waren ze alleen in huis om de pijn te verlichten. Zes maanden geleden is het nu dat zij er niet meer is. Het is niet eens het feit dat zij er nu niet is. Het vooruitzicht dat ze er nooit meer zal zijn, dat hij nooit meer zo omhelsd wordt zoals zij dat deed, dat verscheurt hem iedere dag een stukje meer. Hoe lang kan een hart scheuren? Wanneer laat het laatste draadje los? Kun je sterven aan een verscheurd hart?
Het is vijf over zes. Het wordt al lichter en de koolmeesjes zijn al druk en hard aan het fluiten. Ze vliegen af en aan met de eerste vroege pieren die hun kop boven de grond uitstaken. Het troost niet dat het leven gewoon verder gaat, dat de wereld gewoon doordraait. Zijn leven staat helemaal stil.
Een heel diep verlangen naar haar, een ongelooflijk hunkeren om weer bij haar te zijn en de aanblik van die pillen doet hem besluiten de telefoon te gaan pakken en een telefonische hulpdienst te gaan bellen. De mevrouw aan de andere kant is alleraardigst, maar denkt dat hij depressief is. Hij wil wel dood, maar dat wil hij pas sinds zij er niet meer is. Een antidepressivum helpt niet als je maar een ding wilt: weer bij haar zijn.
Hij legt de telefoon weer neer en ziet ineens een gids liggen. O ja, die mensen zijn er ook nog. Mensen die andere mensen ondersteunen. Een telefoonnummer en dit keer een bandje met een hele vriendelijke vrouwenstem. Geopend tussen zo en zo laat, en meer informatie op die en die website. Inspreken na de piep. Hij zegt dat hij niet weet wat hij moet doen. Dat hij bij haar wil zijn. Dat hij pillen wil innemen, maar dat hij ook met iemand wil praten. Of iemand hem terug wil bellen. En als je dat doet, en hij is er niet, dan is hij er niet meer. En zijn de pillen op.
Hij legt neer. Internet is er ook nog. Uitstel. Toch maar even de computer aandoen en de website intikken. Lotgenoten. Anderen die ook doodgaan van verdriet. Alsof een deel van jou ook gestorven is. NIemand begrijpt dat. Je hebt toch je kinderen nog, schrijft een vrouw op het forum van de website. Je hebt toch ook je kinderen nog. Kinderen. Dochter. Verdomme. Zou hij haar durven bellen? Ze heeft zelf toch ook een gezin. En het is zo vroeg! Hij kijkt naar de pillen en pakt weer de telefoon. Ze neemt op. ‘ Papa!’ zegt ze zacht.’ Wacht. Ik kom er aan.’ Hij staat op, pakt de pillen van tafel en stopt ze in een la. Nu nog even niet.
Voordaan, 27 april 2006
O Voordaan, de rillingen lopen over mijn rug. Wat gevoelvol geschreven. Zo vol liefde voor de medemens. De hunkering naar armen om je heen, zeker van haar die niet meer bij je is, kan overweldigend zijn. Ga absoluut je boek kopen.
Of, zoals Ank zei wiens man dood van de fiets afviel. Ik steek de drukke weg wel eens over zonder naar links of rechts te kijken.
Russische roulette.
In mijn omgeving ken ik heel wat mensen die dachten dat ze kapot zouden gaan na overlijden van hun geliefde, maar er toch nog zijn.
Ik heb het over vijftigers, weet niet hoe dat met oudere mensen gaat.
Gossie, dank voor jullie woorden. Er komen alleen maar platitudes uit mijn mond, dus gewoon nu in een zin: dank voor de reacties!
Daan,
er rolt een traan………
Aangrijpend Daan.
@) ah……Daan ik zie dat je de geitjes ook al naar buiten hebt gedaan…..
Het leven blijft met de seizoenen en met de mensen.
Geweldig dat je via de hulp die wordt aangeboden toch gewoon bij je eigen familie terecht kan komen: dat je nooit teveel bent met je verdriet en dat anderen misschien niet hetzelfde voelen, maar wel het verlies kunnen delen. Mooi geschreven Daan.
een hart kan eigenlijk heel veel hebben. Fysiek en emotioneel. Dat zie ik elke dag en ik ben regelmatig ontzettend verbaasd hoe het hart (en de mens) er weer bovenop komt.
(Je staat nog op de voorpagina. Dat is toch prima. Ook als je minder vaak schrijft lijkt mij).
@ allemaal: met zweet in de handen lees ik jullie reacties. Dank je wel, dat doet me heel erg goed. Ik weet niet of mijn boek ook zo wordt. Ik heb het in tien minuten geschreven, recht uit het hart.
Maar wel in de eigen omgeving gezien. En zelf ook me verscheurd gevoeld…
Ja, je kunt sterven aan een gebroken hart. Maar is de dood wel het einde? Weer bij haar zijn….. Mooi Daan, wordt de rest van je boek ook zo?
Liefst, trullenhoedster
Ontroerend (mooi geschreven) verhaal, Daan…
Vooral dat wonderlijke partikel ‘ook’ verhoogt de dramatiek in je indringend geschreven verhaal.
Niet toevallig overlijden soms mensen vlak na elkaar. Het gemis van de ander speelt daarbij vaak. Mooi beschreven, diep tragisch en intens voelend, om het van dichtbij te moeten meemaken.
Ik heb het inmiddels twee keer gelezen en weet nu al dat ik morgen nogmaals langskom.
@ Sterven. Godsonmogelijk.
Mooi!
Dat wordt verplichte literatuur in de toekomst.
Leest in 1 keer uit (met bonzend hart). Het pakt me. Voor mij goed geschreven dus! Ik zie onmiddelijk beelden voor me. Van mijn schoonvader bijvoorbeeld. Het past in het toen-en-nu.
Intens beschreven, mooi! Je kunt het, ik zie het al! Dat boek is onderweg!
Erg mooi geschreven @Daan! "Nu nog even niet"…verdriet.. liefde
Ik ben ervan overtuigd dat je dood kan gaan aan verdriet. Ik heb het zelf 2 keer zien gebeuren en sindsdien heb ik het van anderen gehoord. Het gekke is, dat men vaak niet gelooft in positivisme als pad naar gezondheid, terwijl het tegenovergestelde zo vaak het geval is!!
Het zou een mooi stukje uit je nieuwe boek kunnen zijn…Mooi Daan!