“Op de dag dat de treinen ontploften is voor mij de tijd stil gaan staan. Ik weet niet of het nu één jaar of twee jaar later is. Het gaat nooit meer voorbij”, vertelt de Spaanse Carmen Aguado aan NOS-correspondent Rop Zoutberg. Carmen’s 28-jarige zoon kwam in 2004 bij de aanslag in Madrid om het leven. In totaal werden 191 mensen gedood en vielen zeker 1800 gewonden.
Carmen ziet haar zoon nog iedere dag om het leven komen in de trein. Maar ze hoort hem ook nog thuis komen iedere avond. En ze kijkt dan ook nog iedere keer in zijn kamer of hij er echt niet is. Hij wordt nog steeds, iedere dag, gemist. Een zoon zo plotseling verliezen, door zulk extreem geweld is onvoorstelbaar. De tijd is voorgoed voor haar gestopt.
Een paar maanden na de aanslag waren we in Madrid. Terug naar huis moesten we via Attocha, het allermooiste treinstation dat ik ken. Naast de nieuwe aankomsthal is de oude namelijk in tact gelaten. Die oude enorme glazen hal is ingericht als botanische tuin. Het is er altijd behaaglijk warm en veel oude Madrilenen en andere wereldburgers zitten er uren heerlijk met elkaar te praten. Aarzelend stonden we daar. Ik wist dat we naar de nieuwe hal moesten, de hal waar zo vlakbij zoveel mensen de dood hadden gevonden. Het was de bedoeling geweest een van de bommen in Attocha zelf te laten ontploffen, maar dat was mislukt. De bom was te vroeg of te laat geëxplodeerd.
We liepen de trappen op, naar een herdenkingsplek voor de slachtoffers. We waren voorbereid. Maar wat ik zag trof me als een mokerslag in het gezicht. Ik zag honderden kaarsjes branden. Aan een muur hing een doek van twintig bij drie, waarop heel groot Victimas del Terrorismo stond geprint. Er onder Por ellos. Daaromheen stonden alle namen van de slachtoffers. er op en er onder hingen briefjes, foto’s, hartekreten. Ik ging lezen maar al snel lukte dat niet meer omdat de tranen over mijn wangen stroomden.
Het is niet chique om het leed van anderen je zo aan te trekken, maar ik zag zoons wanhopig hun moeder in briefjes aanroepen, ik las noodkreten van kersverse echtgenoten die niet wisten waar ze het zoeken moesten zonder hun vrouw, ik las over moeders voor wie de zon zonder hun zonen en dochters nooit meer zou schijnen. Al die namen maakten me intens verdrietig. Dit was Madrid 2004. Het voelde ineens zo dichtbij. Mensen die doelbewust andere mensen met bommen ombrengen. Ik kon en kan er met mijn hoofd niet bij.
Met dank aan Rop Zoutberg
11 maart 2006
Deze aanslag heeft het zelfvertrouwen van de Spanjaarden een enorme dreun gegeven.
ja de verdwazing van die mensen is volstrekt onnavoelbaar.
Overigens: ik ontkom natuurlijk niet aan stoeptegels maar van de laatste 10 bijdragen zijn er op 4 geen tegels te zien. Bovendien vind ik het eerlijk gezegd ontzettend gevariëerd als je nagaat dat het vanuit 1 punt genomen wordt. Ik zou nog meer kunnen variëren maar ik wil niet te duidelijk laten zien waar ik precies woon, dus dat kasteel en die botanische tuin en dat standbeeld in de fontein laat ik nooit zien.
groetjes
viktor
Heel treffend geschreven. Het blijft onvoorstelbaar
Ontroerend geschreven ….en als je teveel in het verlies van de ander gaat zitten wordt je er een deel van…het is te groot …te gruwelijk….te onmenselijk om daar koud aan voorbij te lopen…een groot diep gat…wat altijd zwart blijft voor de nabestaanden…en wij voor wat bloemen kunnen zorgen….en dan nog….
Sterkte en Selam!
Hoe groot kan verdriet zijn? Hoe groot het gevoel van machteloosheid? Kwaadheid?
…onwezenlijk, om daar te staan. Tsja, wat te zeggen?
Als de dag van gisteren.
Als de dag van morgen.
Het zal nog niet gedaan zijn.
Groeten, Henk.