Welkom in de wondere wereld die het verkopen van auto’s heet. Stel: je hebt een mooie bestelbus, die jarenlang trouw zijn diensten heeft bewezen. Maar: er is nog een auto in het huishouden aanwezig, niemand werkt meer buiten de stadsgrenzen en ook de volkstuin behoeft geen hekken/zand/stenen en andere zware materialen meer. En de wegenbelasting stijgt en stijgt en ook de verzekering tikt maandelijks aan en aan. Wat doe je dan? Je besluit, gezamenlijk, de bus te verkopen. Maar hoe dan?
Iedere dinsdagochtend fiets ik ze voorbij: de mannen en een enkele vrouw die zich ophouden rond de Veemarkt in Utrecht. Honderden auto’s en bedrijfwagens verwisselen daar iedere week van eigenaar. Er wordt op het terrein onderhandeld en ook buiten het terrein. Niet echt een plek waar ik zo graag naar toe wil. Wil ik onderhandelen over ieder krasje? Heb ik zin om in weer en ontij discussies te voeren over ‘daar staat een véél goedkopere bus, dus kom doe er 200 euro af’. Nee.
In een vlaag besluit ik Marktplaats maar weer eens te gaan bezoeken. Zoveel spullen heb ik daar gekocht en verkocht, een bus moet dan toch ook wel lukken? Ik zie bussen die ouder zijn dan de onze voor een veel te hoge prijs.
En dan klik ik ‘plaats een advertentie aan’ en gaat het ineens reuzesnel. Hyundai H100, Dubbele Cabine, 1998 is de kop van mijn advertentie. Ik besluit mijn eigen voornaam onder de advertentie te zetten: wat maakt het uit, nu zal men er ook wel van uit gaan dat achter die naam een man schuilt. Op de een of andere manier geeft mij dat nu een zekerder gevoel in die niet te vermijden mannenwereld die de automarkt heet.
Binnen een uur is het raak. Vier biedingen, waarvan twee bijna de prijs die we in gedachten hebben. Ook krijgen we van de veilingsite twee mails doorgestuurd waarin mannen vertellen dat ze de bus direct willen kopen. Ik knijp in mijn handen: dit lijkt kat in het bakkie. Ik mail iedereen braaf terug: Beste bieder, u heeft geboden op onze bus, kunt u ons vertellen wanneer u de bus wilt komen bekijken, groet Daan.
Dan denk je dat iemand een prijs heeft geboden, maar bij Marktplaats is dat bod niet bindend. Voor beide partijen. We besluiten het te zien als een spel en spelen het vrolijk mee. Nee, geen schade aan de auto, nee geen deuken, nee geen afgeleefde wagen. En nee, als u de bus komt bekijken is onderhandelen over de prijs niet mogelijk.
Na nog een paar dagen hebben we beet. Adriaan geeft via de mail aan dat hij helemaal weg is van de bus. Hij heeft er al zoveel bekeken, en die zijn allemaal zo kapotgereden, maar deze is zo te zien helemaal zijn smaak. En waarempel, we maken een afspraak (natuurlijk allemaal per e-mail). En nog mooier: de volgende dag staat hij op de stoep. Beiden staan we buiten als hij aan komt. Natuurlijk gaat hij er van uit dat mijn lief Daan is. Ik laat het zo. Adriaan wil graag een proefritje maken, en aan het eind van de straat zegt hij: rij maar terug, bus is verkocht.
Wij blij. Zo makkelijk gaat dat dus! Ik nog blijer: ik heb een auto verkocht! De volgende dag is het postkantoor open en Adriaan zal om half twee langs komen om de bus van mijn naam op zijn naam over te schrijven. Ik wacht een kwartier, een half uur en begin dan te vermoeden dat Adriaan de bus helemaal niet op komt halen. Nog een uur later komt het verlossende mailtje: ‘het spijt me zo verschrikkelijk Daan, ik schaam me rot, maar ik kreeg het geld niet van de bank. Kamer van Koophandel is te laat met verklaring van inschrijving, dus gaat bank niet akkoord, geld is er dus niet. Zet de bus maar weer op het net, ik gun jullie een andere koper’. Ik heb medelijden met Adriaan al vermoed ik natuurlijk een adder onder het gras.
Niet getreurd, nog 5 biedingen, dus we gaan het rijtje weer af. En een voor een vallen die ook af. Of ze reageren niet, want beleefd zijn hoeft niet op Marktplaats, of ze weten niet meer waar ze op geboden hebben of ze zeggen weet je wel dat de bus ergens anders goedkoper is? Ik blijf vrolijk en wens iedereen succes.
Twee dagen geleden ineens een mailtje van Hasan. ‘ik heb zeer interesse in je wagen, ik denk dat we een overeenstemming kunnen bereiken over de koopsom, bel me.’ En dat doe ik niet, maar lief wel. En pats: er is een afspraak, en pats hij wil de bus kopen. Gisteren zou het gaan gebeuren.
Om 12 uur telefoon. ‘Ik wil komen, hee, jij bent vrouw van Daan?’ Ik grinnik en zeg ja. ‘Maar dan moet jij mij jouw papieren geven, ik ga in Rotterdam naar postkantoor en breng de papieren weer terug.’ En dan komt de Tukker in me naar boven. ‘Hasan, je mag de bus kopen, maar de papieren blijven bij mij. Dat moet. Van de verzekering. ik mag de papieren niet aan jou geven.’ Hasan mompelt iets over of ik hem, Turk wel vertrouw, en ik moet hard lachen. ‘Hasan, mijn garage is van een Turk, hoezo zou ik Turken niet vertrouwen?’ Hasan lacht nu ook. ‘Auto is voor mijn zoon maar die is vandaag naar school. Zullen we morgen komen, zelfde tijd?’ Ik vind het goed. Morgen.
Vandaag weer telefoon. Weer Hasan. ‘Ik wil de bus echt kopen, echt waar. Hele mooie bus. Maar ik heb problemen met mijn zoon. Ik was een brave zoon, maar hij is altijd op straat. Ik had geld gehaald, leg geld onder de kast. Mijn vrouw is altijd thuis, maar gisteravond zij moest met mijn dochter weg. Komt zoon thuis, kijkt onder de kast en nu is mijn zoon weg en het geld is weg. 2000 euro!’. Ik zucht en zeg tegen Hassan dat ik dat heel erg voor hem vind. Wat een rotstreek van zijn zoon!
‘We denken dat we weten waar hij is, dus ik ga hem nu zoeken. Ik heb politie ook in huis gehad. Dit mag mijn zoon niet doen. Hij doet slechte dingen. Hij rookt geen wiet, maar hij doet geen goede dingen. Maar ik kan jou niet vragen de bus vast te houden. Dat is niet eerlijk. Mijn vrouw huilen’. Ik zeg tegen Hassan dat ik het niet erg vind. ‘Hoe kan dat, ik zeg ik koop bus, en nu niet en jij bent niet boos!’. Ik zeg ‘Jij bent je geld kwijt, ik niet. Sterkte Hasan’. Hij bedankt me en ik leg neer.
Ik denk dat ik mijn werkterrein maar ga uitbreiden. Hulpverlener worden in de wondere wereld die automarkt heet.
Ondertussen staat de bus nog steeds te koop, zie foto. Kopen?
Wat een hartverscheurende smoesjes!
@ Rami: gelukkig heeft onze bus geen gevoel (alhoewel…)
@ Doranne: toch nog een mens gelukkig gemaakt!!! Dank je!
herkenbaar verhaal, jammer dat de busverkoop niet lukte
maar je verhaal is zo humoristisch geschreven dat ik er wel om moest lachen.Waarvoor mijn dank
En zie de zon gaat ook weer schijnen, komt mijn dag toch nog goed.
Mooi verhaal, maakt wel duidelijk dat er voor de mannen en vrouwen die via Marktplaats handelen hele andere (fatsoens)regels gelden. Mijn zwager had via het internet een puppy gekocht. Kinderen blij. Maar de eigenaar verkocht hem vlak voordat ze hem op zouden gaan halen net zo makkelijk weer aan iemand anders. Die had weer wat meer geboden…
Wat een verhaal. Ik heb ooit eens een busje gehuurd in opdracht van mijn baas. Het mocht niet veel kosten. Om kort te gaan: we kwamen met het barrel niet eens de Galecopperbrug over.
Succes met de verkoop!
Hasan: hoe meer details in het verhaal, hoe minder het bij de waarheid ligt. Maar wel uitermate grappig.
Wat een heerlijke reacties.
@ Arie: grappig dat een verkopende vrouw een pré is. Heb je de advertentie al gevonden op marktplaats? Categorie bestelbusjes? Hasan heeft inmiddels weer gebeld en heeft op 700 euro na het geld terug gekregen van zijn zoon. hij wil de bus nog steeds. Een blog waard nietwaar? Maar goed, hij komt morgen dus echt langs om te kijken. Ook heeft iemand anders al geboden. Jullie hebben goede energie meegebracht!
@ Rob: herkenning. Ons huidige autootje is ook een erfenis en loopt als een trein. Die kan ik niet heus niet wegdoen. Ook type saai: Daihatsu.
@ Marlis: ja die kaartjes. Type lulligheid, maar het werkt vast!
hoi Daan, ik kwam pas met de boodschappen terug bij mijn bus en vond er een kaartje onder de ruitenwisser, zal het even uit mijn jas pakken:
beste eigenaar: Bent u van plan uw auto te verkopen? Zo ja dan heb ik interesse in uw huidige auto.
twee telefoonnummers
mvg, Zankoa
mail me maar voor de tel.nummers 🙂
Koopt deze auto!
Op mijn bovenstaande tekst zitten meer krassen (tik- en taalfouten) dan op het vehikel.
Affiniteit met een auto, er veel in meegeaakt? Okay.
Echter, het is maar blik, bezie het als een boze buurman die soms handig is, maar die je liever op afstand houd (principeloos?)
Een vrouw als autoverkoper, dat is juist een pré. Vooral als mannen het gevoel hebben, iets te hebben afgedongen.
Zeg wel dat je niet geknoeid hebt aan de kilometerteller (wat veel sjacheraars wel doen), het wegens het koppel een uitstekende bus in de stad is (of voor een plattelander: omgekeerd), je hem over een jaar of vijf graag terug wil kopen om het kleinood een onbezorgde oude dag te geven. De koper krijgt nog meer het idee dat-ie een wereldvreemd vrouwtje een poot heeft uitgetrokken.
P.S. Hoeveel kratten (met groenten) kun je erin vervoeren?
Kun je er in slapen met z’n tweën?
APK, wanneer?
Twee/drie personen, of vijf (ivm zijriten)?
Oh, ‘k kijk eerst op Martplaats.
Volgens mij ging de Subaru via Autotrader.nl.
Scheiden doet lijden… mijn huidige auto is nieuwer en zuiniger, en is een erfenis van mijn vader. De Subaru was dorstig, maar het was een heerlijke auto om in te rijden: snel, krachtig en luxueus. Wat ik nu heb, is een Astraatje. Een auto zonder karakter…
@ Theodora: de tranen hou ik binnen, maar er is wat afgejankt over het afscheid van het trouwe beestje bij de jongste gezinsleden…
@ Zwollywood: ik zal een link plaatsen naar de advertentie. Mag dat wel?
Wat vraag je voor die bus….
wat zijn de gegevens van deze bus die een koper moet weten……+ gewicht van de bus.
maar ik ben dol op emoties! Ik ben zelf een ontzettende driftkop en huilebalk. Kom op zeg, een auto IS emotie en een auto verkopen, dat wordt janken :-)))
@ Theodora: geweldig, Wedgwood is inderdaad een heel ander soort mensen! Ik kocht verkocht veel kinderspullen, en dat ging ook altijd goed. Maar dit is wel een uitdaging! Ik zie het ook als een spel, ben er NIET emotioneel onder ;-D
jij bent nog wel effe bezig met je bus denk ik zo. Ik heb een flinke partij Wedgwood servies, potjes en bakjes voor een vriendin via marktplaats en ebay verkocht. (erfenis van haar moeder).Zelfs helemaal naar de Philipijnen en Engeland. De mensen die Wedgwood kopen zijn ontzettend betrouwbaar kan ik je zeggen. Geen enkel probleem met geld of wat dan ook gehad. Ik heb allemaal verzamelaars hier over de vloer gehad, het was gewoon gezellig. Maar autokopers zijn heel ander volk. Ik ben benieuwd naar je ervaringen.
groet T
Dank Rob, ik kom er niet onder uit he? Autospeurder enzovoort? Heb je daar meer geluk gehad? En 06 nummers vind ik zo’n gedoe, maar misschien toch maar uitproberen.
En hang er ook een briefje op. Iets meer vragen dan je hebben wilt, mobiel nummer erbij, goede parkeerplek… moet lukken. Verwacht veel Hasans als het een dieselbusje is.
Probeer wat meer sites, Daan. Het kostte mij niet lang om mijn ouwe trouwe SUbaru te verkopen voor een goede prijs.