Mijn leven speelt zich af in cycli van 7 jaar. De eerste zeven jaar waren de pure jaren. Daarna kwamen de ongenaakbare jaren. De zeven jaar die daarop volgden zijn schakeringen van zwart en grijs met een stukje blauw. Op mijn 21ste werd ik herboren, gevolgd door 7 jaren die ik beleefde als een jonge hond, hongerig en altijd vol vuur. En soms ging ik finaal op mijn bek. De jaren na 4×7 stonden in het teken van oogsten wat zo woest gezaaid was. Gevolgd door bezinning en het besef dat het roer om moest. En dat roer is nu om en al is het leven wankel, de basis is steviger dan ooit tevoren in mijn leven.
Zevenendertig jaar oud heb ik, op het moment van schrijven dezes, reeds 5 cycli van 7 jaren geheel doorlopen. Bezig met de zesde cyclus. En bij al die jaren horen momenten van pure euforie, van diepe schaamte, van dromen die wel of niet vervuld werden en altijd, maar dan ook altijd was en ben ik op-zoek-naar-of-juist-volkomen mezelf.
Een paar van die bijzondere gewaarwordingen door de jaren heen op een rijtje. Te beginnen met euforie, en wellicht komt haar vriendje schaamte later ook nog wel aan bod. Maar het anarchistje in mij roept: misschien komt hierna eerst de wilde boosheid!
(Dit als variant op het doorgeefstokje dat mij aangereikt werd, door Rob en door Asdale )
Euforie 
Vier jaar. Ik zit op een klein stoeltje aan een tafeltje. Om mij heen zitten nog meer kinderen, waaronder mijn buurmeisje en mijn neef. Het is de eerste dag van de kleuterschool en ik ben ongelooflijk blij. Eindelijk mag ik ook naar school! De kinderen aan mijn tafeltje zijn minder blij. Ik hoor mijn neefje en het meisje naast mij roepen om hun moeder. Ze huilen. Ik probeer ze met een lach te troosten en met de woorden ‘stil maar, mama komt zó weer terug’.
Negen jaar. Ik fiets met mijn buurmeisje midden in het dorp. We lachen en we kletsen. En ineens voel ik: ik ben onsterfelijk. Ik zeg tegen Inge ‘mij kan niets overkomen, ook al doe ik nu mijn ogen dicht’. Ik voeg de daad bij het woord en fiets 10 seconden met mijn ogen dicht verder. Als ik ze weer open doe zeg ik ‘zie je nou wel?
Twintig jaar. Samen met twee vriendinnen trek ik bepakt en bezakt rond in Schotland. De duim en liftbord omhoog en we kijken wel hoever we komen. De Schotten heten ons overal welkom, en rijden mijlenver voor ons om zodat we op de plek van bestemming komen. Dit onder het mom van ‘’ I don’t care! (uitgesproken als A doon kèèrr). Midden in The Highlands, in de buurt van Aviemore, tijdens een van onze trektochten, voelde ik dat mijn wortels recht de berg in, de grond in schoten. Hier hoor ik thuis, voel ik heel intens. Ondanks wind, regen en kou midden in de zomer was dat een intens gelukkig gevoel. Op de boot terug naar Nederland huil ik spijtige tranen.
Vierentwintig jaar. 00.50 uur. Ik weet dat het straks gaat gebeuren. Dan ga ik hem kussen, en hij mij. Ik voel me veel te jong, te jong om de liefde nu al tegen te komen. Ik ben een happy single (met af en toe een lover) en had bedacht dat ik niet voor mijn dertigste toe zou zijn aan de ware liefde. Dus kostte het maanden om toe te geven dat ik verliefd was. En hoe. En op een man! Ik zie hem staan. Ik neem een diepe hap lucht, wandel op hem af, en zoen hem. En hij zoent terug…Euforie? Ja.
Dertig jaar. Ik ben één dag geen twintiger meer als mijn dochter in de wereld komt. Na een loodzware bevalling wordt haar hoofdje geboren. Ze ligt gedraaid en kijkt me recht in de ogen. Wijdopen oogjes, navelstreng zes keer om haar nek. Ze trekt een pruillip – terecht na 24 uur geploeter. Ik voel een paar seconden later haar glibberende lijfje op mijn naakte huid. Dan de handen van mijn lief en ik weet: 1+1=3. De wereld draait niet alleen meer om mij of om ons. Deze euforie is haast met niets te vergelijken. O ja, met de geboorte van haar zusje anderhalf jaar later. Ook weer zwaar (ik wilde heel graag dood tijdens de onsluitingsweeën, en iedereen die zegt dat de bevalling het mooiste was in het leven liegt: dat was het moment dat je je kindje zag. Maar die pijn vergeet ik nooit meer…) maar de euforie was deze keer weer groot, ook omdat het weer een gezond kindje bleek te zijn. Daarna sprak de kraamvrouw tot haar verloskundige: ‘En jij hebt er vier gebaard? Je bent hartstikke gek!’
Zevenendertig jaar. Ik heb het roer radicaal omgegooid en ben weg uit de wereld van het uiterlijke vertoon en de vlotte babbels. Euforie is een woord dat niet bij deze keuze hoort. Bezinning komt meer in de buurt. Ik heb ineens weer tijd voor mijn leven en de ideeën ploppen weer op in mijn hoofd. Ik wil dát, en dát, en dat óók, en ohhhhh ja, ik wil weer schrijven. Heel veel schrijven.
Als ik in oktober de Volkskrantwebsite open komt er ineens via het popupmenu een man met een ei in beeld. Die maakt mij duidelijk dat ik mijn mening ook kan laten hóren, ahum kan laten lezen. Op het weblog dat onlangs geopend is. Ik kijk, ik klik en klik en tik en voilá: ik heb mijn eigen weblog. De wereld is voor iedereen, dus ook voor Daan. Voordaan is geboren. De eerste reactie veroorzaakt lichte hartkloppingen die een week later overgaan in hevige, hevige, ja hevige wat eigenlijk? Een gevoel dat tot nu toe verslavend is gebleken. En dat me – gezien de reacties en de onderwerpen en ook door de bloggers zelf – toch telkens weer terugbrengt naar met name mijn zolderkamer met het prachtige uitzicht dat ik helemaal niet zie als ik naar dit beeldscherm kijk. Euforisch? Als je het een naam moet geven, nou vooruit, geef het dan maar een naam.
Voordaan, 2 april 2006
Volgende keer in Leven: Schaamte
Euforie
Schaamte
Dromen
Jezelf zijn
dit wordt zo een mooie voordaan roman 🙂 blijf benieuwd, worden dit overigens je jaren met albert van der vliet ,hoor je bij zijn clubje,dacht van niet toch ,daan vrij en ongebonden vooraan !
@ Prachtig! En dat van die 7 jaar herken ik wel.
OH ja die geboortes!! Zeker een aanbeveling voor euforie, wat er daarvoor of daarna(in mijn geval) ook nog gebeurde!! herkenbaar liefs Moonfairy
Een geweldig mooie vorm, zo intens en precies!
Daan, ik ben zeer benieuwd naar je schaamte-stukje, want als je daar ook zo open over bent dan krijgen we geloof ik nog heel wat intieme dingen te lezen…hihihi!
ik heb ook wel eens gehoord dat je om de zeven jaar een wisseling hebt van een naar buiten gerichte periode naar een naar binnen gerichte. De eerste 7 levnsjaren naar buiten gericht, de volgende naar binnen etc. Bij mij klopt het aardig. Zit nu duidelijk in een naar buiten gerichte periode en dat klopt.
groeten viktor
@ Zwollywood: leuk je reactie op de foto. Ja, als ik de foto een titel moest even dan was het wel Lust for Life…
Voordaan wat een mooi verhaal.
Op de foto bovenaan kun je al zien dat dit kind – jij – heel veel van plan is in dit leven.
@ Jullie allemaal dank. Veel te veel eer. Maar wel erg leuk en attent. Ik ga me bijna schamen! En die moet nog!
Zoals jij het beschrijft zit het alleen maar in mijn hoofd ,maar krijg ik het nooit op papier
Dat zal altijd mijn makke blijven
Mooi Daan
ely
Mooi geschreven ,kijk uit naar het vervolg.
Openhartig. Ben benieuwd naar de rest en dan vooral naar schaamte. Niet één van de makkelijkste onderwerpen.
@ Red: 3 en 7 zijn heilige getallen, maar dat weet je. Heb je bij Marsman meer getalsymboliek aangetroffen?
Behalve dat ik je stijl van schrijven bijzonder, mooi maar vooral poetisch vind kan het geen toeval zijn dat ik gisteren in de getallensymboliek verzeild raakte om een poezie-avond voor te bereiden rondom een gedicht van H. Marsman (‘Zelfportret van J.F.) waarin hij een zelfportret geeft van een tweeentwintig jarige. In een autobiografische novelle met dezelfde titel doet hij dat in proza. Ik kan je deze zeer ter lezing aanraden.
22, het christelijke getal van het lijden, tegelijkertijd het getal van de heerser(het getal van Uranus).
mooi, vooral de geboorte van je dochter, ze mag blij zijn met een moeder die het zo weet na te vertellen!!!!
Chapeau, mooi geschreven!
Monique
Wat een prachtige invulling van ‘het stokje’! Groots! Mijn dank
liefs, asdale
Hoi Voordaan, wat een prachtig verhaal, wat een diepe herinneringen. Geweldig. Die zeven jaar-cyclus geloof ik ook helemaal in. Enne, ook ik ga deze week mijn 7×7 beleven, ben benieuwd. Trouwens ook heel benieuwd naar jouw vervolg. Mijn eerste stokjes- verhaal zweemt nog ergens in het ongewisse.
@ Solvejg: wat ontzettend magisch: 7×7!!!
@ Peter: oeps, dat schept verwachtingen…
@ PW; fascinerend: 2×15. Ik twijfelde weleens tussen 7 jaar en 9 jaar, maar 15??? Ben benieuwd…
Je doet het geweldig.
Ik heb vannacht zitten denken aan mijn eigen " termijnen", die van 2 keer 15 jaar. Daar wilde ik over loggen maar ik zoek eerst naar de woorden.
Genoten, wacht niet te lang met de rest
O ja en die cycli: ik rond dit jaar mijn zevende cyclus af!
Als ik dit soort stukjes van je lees: zoveel herkenning. Nu het meest met dat meisje van vier: dat je zo graag wilt leren en niet begrijpt dat andere kinderen om hun moeder huilen. Ik zei: dag mam, ga nu maar!
Super mooie variant is dit ! En het prachtig omschreven wortelen in Schotland is heel herkenbaar….
@ Theodora: volgens mij is mijn hersenpan gemaakt om details uit mijn leven in vast te schroeven. Mijn broer heeft daar veel minder last van!
@ Helena: dank….
@ Rob: ik heb me die vraag ook al eens gesteld. Ik vat het ook niet als arrogantieverwijt op. Ik schrijf het gewoon op: zo ben ik. En er is herkenning. Bij jou lees ik tussen de regels door soms hetzelfde gevoel. Wellicht ben ik meer een open boek. Zou dat een vrouwelijke eigenschap zijn? Overigens hou ik genoeg buiten het blog. Er zijn nu eenmaal dingen waar ook ik niet over schrijf.
@ Berbera: ik ook ;-D
Mooi Daan! Ben benieuwd naar het vervolg…
Een mooi egoportret Daan, met mijn dank. Ik stel me altijd zo voor dat ik bepaalde ‘breekpunten'(met name eentje waar je het langer geleden over had) kan terugvinden in de foto’s boven je weblog.
En ik vraag me af hoe je zo persoonlijk kunt zijn – voor mij roept dat allerlei vragen op, zoals "wie vindt mijn leven nu belangrijk genoeg om te lezen?" (en dat is geen verholen verwijt van arrogsantie). Ik hou de dingen die ik schrijf het liefst een beetje van me af.
Mooi geschreven en ook een prachtige foto van je als kind! Ik denk dat je niet bang bent om nieuwe stappen in je leven te nemen! En ergens voor te gaan!
wat leef jij je leven intens. En je vergeet niks lijkt het wel. Die gruwelijke weeën, oh oh die verschrikkelijke weeën. Maar dan de aanblik van je kind, dat warme natte lijfje op je buik. Inderdaad, met niets te vergelijken.
groet T
Piet, ben er nu wel benieuwd naar. Naar het gevoel, niet naar het record!
… ooo god, dat ogen dicht doen…
… wetende dat het goed komt…
Ik heb dit op en in diverse vervoermiddelen toegepast…. ja ja…. niet verder vragen…. zeker niet naar mijn record… 😉