Ont-moeten

Na het ontbloggen volgde het ont-moeten. Op vakantie gaan en niets meer moeten, alleen maar dat doen waar jezelf en ook de anderen om je heen gelukkig van worden. Maar waar word je eigenlijk echt gelukkig van? Wat is geluk? 

Het geluk van de afgelopen week lag  – afgezien van het fantastische weer en de natuur in Limburg – daarin verscholen dat ik voor het eerst sinds jaren in één ruk een boek uit heb gelezen: De onderstroom van Nicci Gerrard. De Engelse titel benadert het onderwerp echter veel beter: Things We Knew Were True. 

Het onderwerp van het boek: omgaan met (de gevoelens rondom) het verlies van je ouders… De vader van de hoofdpersoon suïcideert zichzelf na een paar hoofdstukken en 23 jaar later rijdt haar moeder tegen een boom: morsdood. De omstandigheden rondom het overlijden van de ouders in het boek komen niet overeen met mijn leven, de gevoelens en de jaartallen wel. En dat maakte het heel bizar. Op vakantie zijn en lezen over al die gevoelens en tegenstrijdigheden die je graag wilt benoemen in je eigen boek. En hoe raar dit ook mag klinken: het was een cadeautje dat in mijn schoot viel.

Soms heb ik last van een gat in mijn ziel. Je ziet het niet, er zit een dun vliesje overheen. Maar tijdens een oase van rust – zittend op de veranda van een Nivonhuis, kinderen spelend met andere kinderen, partner die ook een intrigerend boek aan het lezen is – komt dan ineens mijn bodemloze verdriet naar buiten. Ik weet niet waarom ik dan verdrietig ben – het geluk is overal om mij heen, waar maak ik me druk om  – maar het is er. En ik hoefde het deze keer niet weg te vegen. De hoofdpersoon Edie rijdt soms rond in haar auto, en merkt ineens dat de tranen over haar wangen stromen. Om alles wat er is gebeurd, maar ook om dat overstromende gat in de ziel wat lucht te geven. En net als bij Edie werkte het bij mij ook. De tranen niet verklaren, gewoon even lekker laten lopen. De zon scheen, de tranen droogden, en daarna had ik tijd voor al datgene dat het leven zo mooi maakt. Een zandkasteel, een verzameling takken op een geheime verzamelplek, een nat kleverig kusje. 

Ik heb gevoeld, ik heb een hele week geen computer, telefoon of televisie aangeraakt, ik heb de natuur bewonderd, en ik heb genoten. Niets moest, alles mocht er gewoon zijn….
_{Voordaan, 10 mei 2006}